Þeir sem lásu grein sem birtist í Morgunblaðinu um miðjan nóvember, þurfa ekki að vera hissa á skilningsleysi margra höfuðborgarbúa á kjörum og aðstöðu fólks á landsbyggðinni. Þar skrifar blaðamaður á Mogganum um líf ungra barnafjölskyldna í sveitum landsins sem hann segir að hafi fækkað um 25-50% á sextán ára tímabili. Nú hefur íbúðaverð á höfuðborgarsvæðinu hækkað svo að ungt fólk getur ekki lengur eignast þak yfir höfuðið þar og þá er eina leiðin að flýja út á land eða eins og segir í greininni „Fyrir ungt fjölskyldufólk virðist svartnættið blasa við með hækkandi fasteignaverði og það sér þann eina kost að kaupa fasteign í bæ úti á landi  Ã¾ar sem verðið er viðráðanlegra“.

En þá byrja nú vandræðin því í greininni segir að  Ã¾jónustan sem landsbyggðafólk búi við sé hrikaleg og lítil atvinna við hæfi. Svo segir orðrétt: „Nettenging er svo léleg að ekki er hægt að stund fjarvinnu og samgöngumál ekki mönnum bjóðandi. Heilbrigðisþjónusta, sem er barnafólki mjög mikilvæg, er slök, enginn banki eða pósthús eru á staðnum og önnur þjónusta, sem á að vera sjálfsögð, er af skornum skammti“. Það er ekki von að fjölgi hjá okkur sem þraukum hér ef þeir sem lesa svona greinar og þekkja ekki til, trúa svona bulli. Það er kannski eina bótin hvað fáir lesa orðið Moggann sem ég hélt að væri vandari að virðingu sinni en svo að birta svona þvælu eftir blaðamenn sína.

Nú kætast væntanlega þeir sem hafa látið bjóða sér það að kaupa Fréttablaðið í Samkaupum eða N1 sem meirihluti landsmanna hefur fengið daglega ókeypis inn um blaðalúguna hjá sér. Það er ekki gott að segja hvað hefur orðið til þess að eigendur blaðsins tóku þá ákvörðun að leyfa landsmönnum öllum að njóta dýrðarinnar en maður bara þakkar fyrir sig og krækir sér í blað í búðinni, ef þau eru þá ekki öll búin fljótlega upp úr hádeginu.

Það eru fleiri en Fréttablaðsmenn sem vilja sýna okkur auglýsingarnar sínar því nú kemur pósturinn í hverri viku með Sjónhornið, „Glugga“ þeirra Skagfirðinga. Þar er litadýrð á hverri síðu og sjónvarpsdagskrá a.m.k. 7 sjónvarpsstöðva heila viku fram í tímann. Skil vel ákvörðun Grettismanna að hætta útgáfu Gluggans. Hann einfaldlega stenst ekki samkeppnina við aðra eins og hann er úr garði gerður. Munurinn á milli gamla góða Gluggans og annarra er næstum eins og að stökkva úr torfkofanum inn í tuttugustu og fyrst öldina. Ég ætla ekkert að vera að þakka fyrir þennan greiða að fá Sjónarhornið, því ég býst ekki við að þeir muni eftir okkur þegar jólin eru liðin og þá lítur allt úr fyrir að við höfum engan vikulegan bækling til að auglýsa ýmsa viðburði í héraði og munu margir sakna þess.

Menningarlífið hefur verið óvenju líflegt þetta haustið og það sem af er vetri. Tónleikar bæði í Blönduóskirkju, Þingeyrakirkju og Heimilisiðnaðarsafninu. Metnaðarfull dagskrá vegna 100 ára afmælis Jónasar Tryggvasonar sem mikill fjöldi  tók þátt í, bæði sem njótendur og flytjendur. Það er ómetanlegt hvað tónlistarskólarnir í hinum dreifðu byggðum hafa áorkað og nú njótum við þess afraksturs. Þar lögðu þau Jónas og Þorbjörg kona hans mikið af mörkum. Ekki má svo gleyma leikþættinum um Gísla á Uppsölum sem Leikfélag Blönduóss hafði forgöngu um að fá hingað ásamt staðarhöldurum í Félagsheimilinu. Þetta var hin besta skemmtun og ekki var síðra spjallið við höfundinn að lokinni sýningu. Leikfélagið á hrós fyrir að fá þessa sýningu hingað og vonandi að framhald verði á meðan félagið sjálft virðist sofa Þyrnirósasvefni. Annars ættu íbúar á Norðurlandi vestra ekki að skorta menninguna á komandi tímum samkvæmt nýjustu fréttum þar sem SSNV boðar sókn um sameiginlega menningarstefnu í landshlutanum. Loksins kom að því að einhver rumskaði. Nöldrar Húnahornsins hafa nöldrað í mörg ár yfir litlum áhuga ráðamanna á menningu á svæðinu, en nú verður vonandi básið til sóknar og svo er bara að séð verði til þess að menningin blómstri í öllum landshlutanum ekki bara þeim austasta.

Það líður senn að jólum. Ljóssins og friðarins hátíð. Það er ósk mín og von að við getum öll notið hátíðarinnar með gleði í hjarta.

Kveðja Nöldri.