Ég held að veturinn sé að kveðja okkur, án þess að sýna okkur klærnar svo neinu nemi að þessu sinni. Ekki þætti mér það verra og vil trúa því að nú sé vorið aðeins nokkrum vikum fjarri, enda vorjafndægur 20. mars, svo þetta er allt að koma.

Nú styttist í að við Blönduósingar tökum á móti nýjum íbúum sem við höfum boðið hingað til búsetu og nú þurfa allir að vera samtaka að taka vel á móti þessu fólki sem hefur hrakist frá heimilum sínum og heimalandi. Því miður grunar mig að ekki séu allir Blönduósingar sáttir við þá ákvörðum bæjarstjórnar að bjóða hingað flóttamönnum, þó vonandi séu þeir fleiri sem styðja þá ákvörðun. Ef við hugsum málið, blasir sú staðreynd við að Íslendingar geta ekki snúið sér undan og sagt sem svo að okkur komi flóttamannavandi heimsins ekki við. Að aðrar þjóðir geti séð um þetta. Ísland er þátttakandi ásamt þjóðum heimsins í alls konar samtökum sem láta sig þetta vandamál varða og við verður að axla okkar ábyrgð eins og aðrir.

Ísland og Sýrland eiga sjálfsagt ekki margt sameiginlegt hvað varðar trúarbrögð, og menningu svo ekki sé minnst á veðráttuna. Það er talað um að þetta fólk séu múslimar og þar með séu þeir byssuóðir glæpamenn. Ætli þetta blessað fólk sé nú ekki búið að fá nóg af árásum og skothríðum og verði fegið að komast í friðsælt umhverfi. Auðvitað er menning þeirra ólík okkar og það verður áreiðanlega ekki auðvelt fyrir fólkið að koma hingað í kuldann og algerlega ókunnugt umhverfi. En vitum við nema Sýrlendingar hafi gaman af að kynnast annarskonar menningu en þeir voru vanir heiman frá sér. Við höfum gaman af að kynnast nýjum mat frá öllum heimshornum ásamt annarskonar menningu en við erum vön og því þá ekki þetta fólk. Ég, ásamt þúsundum íslendinga finnst gaman að borða mat frá framandi löndum og kannski geta þessir nýju Blönduósingar kennt okkur að borða spennandi rétti sem það er vant.

Við megum ekki gleyma hvað gengið hefur á í lífi þessa fólks. Það hefur þurft að yfirgefa heimili sín og allt sem það átti, einnig nákomna ættingja og vini. Við höfum séð í sjónvarpinu hvernig borgir Sýrlands líta út eftir 10 ára sprengjuárásir. Þangað flytur enginn í bráð, þar er ekkert “heima”.  Ég held við Blönduósingar ættum að taka höndum saman og taka þessu fólki opnum örmum og hjálpa þeim eins og í okkar valdi stendur til að græða sárin. Láta það finna að okkur er ekki sama um meðbræður okkar, hvaðan svo sem þeir koma.

Hér í upphafi hafði ég á orði að vonandi væri vorið að koma. Reyndar held ég að segja megi að á Blönduósi sé það komið, annar eins vor- og framfarahugur sem hér ríkir. Gamlir Blönduósingar líkja þessu við árin milli 1970 og 80 þegar hér risu heilu íbúðahverfin. Það er nú kannski orðum aukið, en það er ekki leiðinlegt að aka um bæinn og sjá að unnið er í nokkrum húsgrunnum og svo uppbygging gagnaversins, sem er ævintýri og á kannski ekki hvað síst þátt í þessum framkvæmdahug. Það var alveg kominn tími á að hér færi eitthvað að gerast og vonandi er sá tími bara rétt að byrja.

(Vor) kveðja frá Nöldra.