Einu sinni var gamall prestur sem var kominn með nóg af því að fólkið í sókninni hans var alltaf að játa framhjáhald í ritningarstólnum. Einn sunnudaginn í messu sagði hann "Ef ég heyri eina manneskju enn játa framhjáhald þá hætti ég!" Ã–llum líkaði vel við prestinn svo að þau fundu uppá leyniorð. Ef einhver þyrfti að játa framhjáhald þá myndi hann segja í staðinn að hann hefði dottið.

Þetta virtist vera ásættanlegt fyrir prestinn og gengu hlutirnir vel Ã¾angað til presturinn lést af elli. Nokkrum dögum eftir að nýi presturinn kom fór hann á fund hjá bæjarstjóranum, mjög áhyggjufullur.  "Bæjarstjóri, þú verður að gera eitthvað í þessu með gangstéttirnar.  Ãžegar fólk kemur í ritningarstólinn minn þá segja þau öll að þau hafa dottið!"

Bæjarstjórinn áttaði sig á því að enginn í bænum væri búinn að segja honum frá leyniorðinu og byrjaði að skellihlæja. 

En áður en hann gat útskýrt þetta benti presturinn reiðilega á hann og sagði: "Ég skil ekki af  hverju í ósköpunum þú ert að hlæja, konan þín er búin að detta þrisvar sinnum í þessari viku!"