Kvennaskólinn á Blönduósi hélt upp á 100 ára byggingarafmæli skólans í gær að viðstöddu fjölmenni í hátíðarsal skólans á þriðju hæðinni. Katrín Jakobsdóttir, mennta- og menningarmálaráðherra, Guðrún Jónsdóttir, arkitekt, Iðunn Vignisdóttir, sagnfræðingur, Aðalbjörg Ingvarsdóttir, fyrrverandi skólastjóri Kvennaskólans og Katharina Schneider, framkvæmdastjóri Þekkingarsetursins ávörpuðu gesti en auk þess að halda upp á 100 ára byggingarafmælið var undirritaður samningur á milli mennta- og menningarmálaráðuneytisins og Þekkingarsetursins um rekstur setursins næstu árin. Arnar Þór Sævarsson, formaður stjórnar Þekkingarsetursins og Katrín Jakobsdóttir, mennta- og menningarmálaráðherra undirrituðu samninginn.

� ávarpi Iðunnar Vignisdóttur kom fram að Kvennaskóli Húnvetninga hefði verið stofnaður á Undirfelli í Vatnsdal árið 1879 og var hann fjórði kvennaskólinn sem stofnaður var á �slandi. Forgöngumaður að stofnun skólans var Björn Sigfússon bóndi á Kornsá og síðar alþingsmaður. � námsskrá stúlknanna fyrstu árin voru þessar námsgreinar: lestur, skrift, reikningur, réttritun, danska, landafræði, saga, fatasaumur, skattering, útsaumur, hekl, prjón, matreiðsla, þvottur og gólfþvottur.

„Húsnæðið að Undirfelli varð fljótlega of lítið fyrir skólann og næstu tvo vetur var hann starfræktur að Lækjamóti í Víðidal. Fjórða starfsárið var skólinn að Hofi í Vatnsdal. Þá þótti það hafa sýnt sig að skólinn væri búinn að festa sig í sessi og var þá keypt hús og jörð fyrir skólann að Ytri-Ey þar sem Húnvetningar og Skagfirðingar sameinuðust um skólahald. Þar var skólinn rekinn í 18 ár.“ �rið 1900 var ákveðið að byggja nýtt skólahús fyrir kvennaskólann og var það byggt á Blönduósi og þangað flutti skólinn 1901. �rið 1911 brann skólahúsið á Blönduósi en strax var hafist handa við byggingu nýs skólahúss og stendur það enn á bökkum Blöndu tignarlegt og glæsilegt.

Skólanum var breytt í húsmæðraskóla árið 1923 og var skólinn rekinn með því sniði þar til hann var lagður niður árið 1978. �stæða þess var einna helst að námsframboð hafði aukist og aðsókn ungra stúlkna að kvennaskólum landsins minnkaði stöðugt.

Grípum þá aftur niður í ávarpi Iðunnar: „Það er óhætt að segja að skólastarf Kvennaskólans á Blönduósi hafi verið Húnvetningum heilladrjúgt að mörgu leyti.  Þorpið Blönduós fylltst af lífi á haustin. Námsmeyjarnar tóku þátt í starfi leikfélagsins, stóðu fyrir skemmtunum með leik og söng og síðast en ekki síst fengu þær ballleyfi nokkrum sinnum á vetri. Ansi margir húnvetnskir piltar náðu sér í góðan kvenkost af Kvennaskólanum og settust margar námsmeyjar að á Blönduósi og nærsveitum eftir að námi lauk. Og þá ekki bara námsmeyjarnar heldur kennslukonurnar líka“.