Ekki þarf að fletta lengi blöðum sögunnar til að sjá hversu giftusamlega þessi staðreynd hefur tekist fyrir framþróun og efnahag lands og þjóðar.

Þess vegna er ekki að ástæðulausu að minna á það nú, og taka undir með skáldinu:                

Tækifærið gríptu greitt
giftu mun það skapa.
Járnið skaltu hamra heitt.
Að hika er sama og tapa.

Við að lesa Bændablaðið í morgun, þ. 19. júní, og minnast um leið þjóðhátíðarræðu forsætisráðherrans þ.17. júní, þar sem hann talaði um mikilvægi þess að landsbyggðin blómstraði og nyti sín til jafns við þéttbýlið, þá fyllist maður bjartsýni um að hugur fylgi nú máli hjá máttarvöldum landsins og mannlega yrði tekið undir, ef einhver þar úti fyndi hjá sér hvöt til að grípa tækifærið og taka myndarlega til hendi við að byggja upp framtíðar fyrirtæki til atvinnuþróunar í stóru og samfelldu byggðarlagi.

Eins og til dæmis Húnavatnssýslurnar hafa uppá að bjóða, ásamt landkostum og góðum grunni skóla og fyrirtækja sem undirstöðu.

Það stendur nefnilega á forsíðu Bændablaðsins að stórum eignarhlutum í ullarverksmiðjunni Ã�lafossi , sem til sölu eru nú, hafi á síðustu stundu verið forðað frá því að vera  seldir til vafasamra kaupenda, (erlendra ?), og bíði nú þess að skynsamlegar verði að málum staðið með framtíð þessa rótgróna atvinnuvegar og svo mikilvæga í sögu lands og þjóðar.

Kveikir þetta ekki í einhverjum metnað og þor til að grípa  tækifærið og gerast merkisberi þessa fána, sem ætti að vera þjóðarstolt okkar Ã�slendinga. Þar sem íslenska ullin er svo sannanlega lífgjafi þjóðarinnar um aldir. Því án hennar værum við ekki til, forfeður okkar og mæður hefðu króknað úr kulda öll með tölu á löngum og dimmum hafísárum fyrri alda, ef þeir hefðu ekki haft ullina til að skýla sér og kunnað að gera úr henni flíkur.

Ã� Blönduósi er nú þegar fyrir hendi Ullarþvottastöðin, gengur ágætlega og nýtir vel heita vatnið frá uppsprettum héraðsins.  Ã� Blönduósi er líka Texstílsetrið, háskóli landsins á því fræðasviði, með Heimilisiðnaðarsafnið sér við hlið, hið fullkomnasta á landinu og þó víðar væri leitað.  Og svo vel vill til að Texstílsetrið er til húsa í hinu sögufræga húsi Kvennaskólanum, þar sem hægt er í heimavistinni  að taka á móti mörgum í senn til lengri eða skemmri tíma, við rannsóknir í fræðunum eða öðru því tengt. Samanber Vatnsdælasögu refilinn sem nú er þar í glæsilegri vinnslu.

Sú hin fræga Blönduvirkjun er í  um 40 km. fjarlægð frá Blönduósi. Til stendur að leggja frá henni mjög umdeilda loftlínu um grónar byggðir og dali, allt til Austfjarða með öllum þeim landspjöllum sem það mun valda.  Nærtækara sýnist og skynsamlegra að nýta orkuna sem næst upptökum og spara þar með mikinn flutningskostnað. Auk þess sem í Húnavatnssýslurnar vantar mikinn drifkraft til að hamla á móti fólksfækkun á svæðinu, með nýjum tækifærum og aukinni framleiðslu á öllum sviðum. Það er nefnilega landrými fyrir margefldan búskap í þessum sýslum, kúa og sauðfjárbændur, sem og hrossarækt, ef skynsamlega er að beitarstjórnun staðið og ræktun skipulögð með tilliti til staðhátta.   Þéttbýlisstaðirnir í héraðinu hafa alltaf þjónað byggðinni í kring með sóma og velferð þeirra blómstrað í takt við uppgang sveitanna því hvorugt getur án hinna verið ef vel á að vera.

Það er því ómögulegt annað en skora á Húnvetninga að taka nú hraustlega til við að skapa sér og sínum varanlega framtíð í heimabyggð, á svo traustum grunni, með öll landsins gæði í heimabyggð. Því í sambandi við og afleiðingum útfrá vaxandi og fjölþættri atvinnu, skapast líka störf fyrir yngra fólkið að koma afturtil starfa í heimahéraði. Skólar og fræðasetur hafa allsstaðar sýnt að svo er og verður um ókomin ár.

Þess vegna er óhætt að fullyrða með skáldinu og segja: „EI  LEITA  LÃ�NS í  Ã�LFUM, VORT LÃ�N  BÃ�R Ã� OSS  SJÃ�LFUM,  Ã� VORUM  REIT,  EF  VIT  ER  NÓG.    

Guðríður B. Helgadóttir