Við fjölskyldan erum nýbúar hér. Nú eru bráðum liðin þrjú ár frá því að við tókum okkur til og fluttumst úr borg óttans alla leið á Skagaströnd, eins og einhverjir brjálæðingar, án nokkurra fjölskyldubanda hingað norður eða annarra tengsla við samfélagið. Valtýr, maðurinn minn, fékk vinnu hjá líftæknifyrirtækinu Biopol og við ákváðum að slá til og flytjast hingað með dætur okkar tvær. Skemmst er frá að segja að það fer bara ljómandi vel um okkur hér, sem sést best á því að við erum búin að kaupa okkur hús á miðri Hólabrautinni og því engin von til þess að þið losnið nokkuð við okkur í bráð.

 Það er margt sem hefur komið okkur hjónum skemmtilega á óvart á þessum tíma. Væntingar okkar í upphafi voru frekar raunsæislegar býst ég við, við gerðum ráð fyrir því að finna nokkuð jafnt fyrir kostum og göllum á þessum búferlaflutningum. Fljótlega gerðum við okkur þó grein fyrir því að það fer afskaplega lítið fyrir göllum hvað varðar lífsgæði fyrir börnin okkar. Við eigum tvær dætur, sem eru að verða 8 og 10 ára, og þær blómstra hér fyrir norðan, en sjálf höfum við Valtýr gert okkar besta til að fjölga íbúum eftir að við komum hingað og höfum bætt litlum Skagstrendingi í hópinn, sem verður tveggja ára í haust. Við höfum verið afskaplega ánægð með samskiptin við leikskóla og skóla sem reknir eru af fagmennsku og umhyggju fyrir nemendunum, auk þess sem börnin okkar voru fljót að eignast vini og síðast en ekki síst, leika sér stöðugt útivið. Eins og við segjum oft við vini okkar fyrir sunnan: Það er alveg frábært að vera með börn hérna, maður sér þau aldrei!

 Að öllu gamni slepptu er samt alveg frábært að ala upp börn hér. Hér höfum við t.d. kost á að leyfa börnunum okkar að stunda mun fleiri tómstundir en áður. Tónlistarlíf er hér í miklum blóma og Tónlistarskólinn til fyrirmyndar. Það er líka nóg í boði fyrir okkur sem eldri erum - sérstaklega ef maður ber sig eftir því. Ég er nú frekar nýmætt á svæðið og því ekki sífellt í fjölskylduboðum eða mat hjá ömmu en get strax í fljótu bragði nefnt ýmsar almennar uppákomur yfir árið: hannyrðakvöld í Bjarmanesi, spilakvöld og tískusýningar, þorrablót og Sjómannadag, að ekki sé minnst á möguleikana til sjálfsræktar í Íþróttamiðstöð, yoga- og zumbanámskeiðum, sundlauginni og kirkjukórnum.

 Það sem við finnum vel fyrir er að þrátt fyrir að Skagstrendingar séu eins og aðrir Íslendingar ekki að velta sér upp úr pólitík alla daga - ég tel auðvitað ekki með eðlilegar pólitískar umræður eins og þegar forsetakjör er framundan eða annarra stórtíðinda að vænta – þá láta íbúar sig nærumhverfið og sveitarstjórnarmál varða. Upplifunin er ólík því að búa í Reykjavík, allt er einhvern veginn nær. Það er ákveðin nánd í samfélaginu sem verður til þess að íbúarnir láta sig samfélagið varða, það er allra hagur að okkur líði öllum vel hér, og metnaðurinn fyrir því verður áþreifanlegur. Skólamál, framkvæmdir, samgöngur og viðburðastjórnun, allt kemur þetta íbúunum við, og í þessum áhuga íbúanna býr drifkrafturinn sem hefur fleytt samfélaginu áfram og mun koma okkur hvert sem við óskum.

 Það er einmitt þetta sem hefur snert mig hvað mest þessi þrjú ár sem ég hef búið hér. Þegar íbúarnir láta sig samfélagið sitt varða verður samfélagið betra. Ég hef borið gæfu til þess að fá að kenna þorra unglinganna á Skagaströnd leiklist undanfarin ár og mig langar til að nefna það hér að þau eru framúrskarandi. Í vinnu minni með þeim hef ég fengið að kynnast dugnaði, eljusemi og metnaði sem einkennir þau. Það er ekki sjálfgefið að lítið sveitarfélag eigi fulltrúa í ótal samkeppnum sem jafnvel komast á verðlaunapalla, og það gerist heldur ekki af sjálfu sér. Það vex sem að er hlúð. Frá því að ég flutti hingað hef ég fylgst með unglingum héðan taka þátt í stærðfræðikeppnum, söngkeppnum Söngfés, vinna til verðlauna í hönnunarkeppninni Stíl og fá gullið fyrir förðun, tvö ár í röð hafa stúlkur unnið til verðlauna fyrir enska smásögu, að ekki sé minnst á alla tónleikana og þrekvirki þeirra við uppsetningu leiksýninga, núna þriðja árið í röð. Þau eiga framtíðina fyrir sér, það er nokkuð ljóst.

Eitt af því sem ég tók eftir þegar ég spígsporaði rígmontin og alveg að springa úr stolti um Skagaströnd dagana eftir að við frumsýndum fyrstu leiksýninguna okkar hér, Mamma mia, var að bæjarbúar voru allir stoltir, rétt eins og ég. Margir lýstu ánægju sinni með sýninguna og það að boðið væri upp á það fyrir unga fólkið okkar að vinna að metnaðarfullri uppsetningu sem þessari. Þetta voru ekki bara foreldrar eða nánustu ættingjar leikaranna ungu, síður en svo. Við sem hér búum eigum nefnilega öll eitthvað í þessu unga fólki, þetta er unga fólkið okkar og framtíð þess skiptir okkur öll máli.

 Það þarf þorp til að ala upp barn - hér skildi ég að þetta orðatiltæki er ekki einhver klisja heldur sannleikur, og það eru mikil lífsgæði fólgin í þeirri fullvissu, að í því að ala börnin okkar upp og veita þeim gott veganesti: þar stöndum við saman.

Það er mér mikið kappsmál að hér verði áfram hlúð að menntun sem best getur orðið og að menning og listir lúti ekki í lægra haldi við skammsýna rekstraráætlanagerð. Horfum til framtíðar! Setjum x við H-listann.

Ástrós Elísdóttir
​7. sæti H-listans, Skagastrandarlistans