Öll erum við lífrænt ræktuð og flest eigum við það sameiginlegt að vilja njóta ávaxta sköpunarinnar. Sólarinnar, tunglsins, stjarnanna, regnbogans, norðurljósanna, gróðursins, fjallanna, sjávarins, náttúrunnar, umhverfisins, hreins lofts og hvers annars.

Og eins þráum við flest að fá að njóta ávaxta lífsins anda sem eru: Kærleikur og ást, friður og frelsi, gleði og góðvild, gæska og gjafmildi, langlyndi og trúmennska, hógværð, áreiðanleiki, skilningur og æðruleysi. Að á okkur sé hlustað og mið tekið af þörfum okkar.

Gleymum ekki kjarnanum

En allt of oft virðist það gerast að okkur hætti til að gleyma kjarnanum. Við viljum vel en virðumst einhvern veginn halda að þetta sé bara sjálfsagt og liggi bara einhvern veginn í loftinu og komi sjálfkrafa til okkar á fyrirhafnar og án þess að við leggjum eitthvað af mörkum sjálf.

Ég hallast nefnilega að því að með því að gleyma kjarnanum eða hreinlega henda honum að þá þynnist ávextirnir. Kærleikurinn tekur að skilyrðast og tekur að spyrja um þröngar þarfir sérhagsmuna út frá eigingirni. Friðurinn frýs og frelsið fyrnist. Gleðin fölnar og glatast. Góðvildin umhverfist, langlyndið styttist og hógværðin verður að hroka.

Ég held að svo ávextirnir þynnist ekki og fjari ekki smám saman út þurfum við að neyta kjarnans. Taka mið af uppsprettunni og taka aftur að spyrja um gömlu göturnar og tilganginn með þessu öllu saman án þess að hverfa til einhverrar fortíðar.

Við þurfum að neyta kjarnans svo lífið og vistkerfið allt beri þann ávöxt sem því var ætlað að gera. Ávöxt sem varir svo við getum áfram notið og fegrað umhverfið og samskipti okkar með þeim. Þar sem við tökum mið af þörfum náttúrunnar og náungans og þar með okkar sjálfra svo við fáum lifað saman í sátt og samlyndi. Því þurfum við að huga að kjarnanum. Tilgangi lífsins. Við þurfum að standa vörð um okkur sjálf.

Njótum lífsins og tilverunnar og ávaxta lífsins anda á því stutta ferðalagi sem ævigangan er og gleymum ekki kjarnanum. Uppsprettunni.

Lykillinn að lífinu

Lykillinn að lífinu er ljósið sem forðum var blásið á en lifnaði aftur og logar nú blítt.

Það lýsir okkur veginn. Er ljós leið okkar á. Lampi sem yljar og vermir. Hönd sem styður og leiðir, líknar og blessar. Faðmur sem gott er að hvíla í. Hjarta sem færir frið og lætur okkur sem þiggja viljum líða svo ljómandi vel. Þrátt fyrir alla skuggana og vonbrigðin. Og jafnvel þegar við virðist vera að því kominn að tapa voninni.

Með einlægri kærleiks- og friðarkveðju.

- Lifi ljósið og lifi lífið!

Höfundur er ljóðskáld og rithöfundur og aðdáandi lífsins.