Hugur minn og bænir hafa að sjálfsögðu verið hjá og fyrir þeim sem veiktust illa af Covid 19 og eru jafnvel enn að bíta úr nálinni með eftir köstin. Þá ekki síður aðstandendum þeirra sem látist hafa úr sjúkdómnum. En yfir 350.000 manns eru sagðir hafa látist í heiminum úr faraldrinum. Líklega þó mun fleiri. Fólk af holdi og blóði en ekki bara tölur á blaði. Það er svo þungt að missa, hvað þá við svona aðstæður eins og verið hafa og það er alltaf sárt að sakna.

Föður amma mín, Gróa Bjarnadóttir, dó úr spænsku veikinni í nóvember 1918 frá sjö börnum, eins til níu ára. Og enda þótt lífið hafi haldið áfram og börnin hafi verið svo gæfusöm að komast til manns með Guðs hjálp og góðra kvenna og manna og lifa sínu ágæta lífi til hárrar elli þá var þessi reynsla alltaf í bakpokanum og fylgdi þeim sem skuggi alla tíð. Það segir sig sjálft að það hefur ekki verið auðvelt að standa þrjátíu og þriggja ára einn uppi með sjö ung börn í slíkri stöðu. Þessari reynslu lýsir föður afi minn og alnafni sem þá rak ásamt félaga sínum Verzlunina Vísi við Laugaveg 1, einmitt ágætlega í öðru bindi sjálfsævisögu sinnar, Himneskt er að lifa, sem gefin var út 1968.

Landspítali og heilbrigðisstarfsfólk til fyrirmyndar

Hugur minn hefur einnig verið hjá heilbrigðisstarfsfólki. Læknum, hjúkrunarfræðingum og öllu því góða og magnaða fag fólki sem starfar Landspítalanum eða í tengslum við heilbrigðisþjónustuna. En þannig vill til að ég hef hin síðari ár verið fastagestur á göngudeild krabbameins- og blóðlækninga á spítalanum og hef af þeim sökum einnig þurft að koma víða við á spítalanum vegna allskyns æfinga því tengdu til dæmis vegna uppskurðar, geislameðferðar, lyfjameðferða, blóðmælinga, myndataka og viðtala auk alls annars.

Á undanförnum vikum og mánuðum á Covid tímanum hefur það vakið athygli mína og aðdáun hversu starfsemi spítalans hefur verið vel skipulögð í erfiðum aðstæðum. Viðmót fagfólks og alls starfsfólks til mikillar fyrirmyndar og allt fyrirkomulag haglega fyrir komið þar sem ítrustu varfærni hefur verið gætt. Þar sem þjónusta og þægindi skjólstæðinga hafa verið í fyrirrúmi í aðstæðum sem eru hreint ekki alltaf þær auðveldustu sökum húsakosts og annarra annmarka.

Hugsa til þeirra sem misst hafa atvinnuna og vita ekki hvað verður

Þá hefur hugur minn einnig verið hjá þeim fjölmörgu sem misst hafa störf sín á undanförnum vikum og mánuðum vegna ástandsins í þjóðfélaginu. Fólk með fjölskyldur og skuldbindingar sem bíður milli vonar og ótta og enginn veit einhvern veginn hvað verður. Það vill til að ég kannast við svipaðar aðstæður þar sem ég var fenginn til starfa sem ráðgjafi og fyrirlesari hjá Vinnumálastofnun árin 2010 og 2011. Á árunum eftir efnahagshrunið þar sem ég sá meðal annars um kynningu á verkefni sem stjórnvöld og stofnunin komu þá tímabundið  á laggirnar. ÞOR, Þekking og reynsla.

Héldum við á þeim tíma um 140 fundi og horfði ég í augun á yfir sexþúsund manns. Það var mikil reynsla og get ég því gert mér í hugarlund hvernig fólki kann að líða núna.

Hugur minn er því einnig hjá starfsfólki Vinnumálastofnunar sem gerir nú sitt besta, veit ég, í snúinni stöðu, þar sem úrlausnarefnin kunna að vera afar krefjandi og flókin.

Kærleikur Guðs, náð, friður og blessun fylgi öllu þessu fólki og hópum sem ég hef hér talið upp og okkur öllum alla tíð, alla leið.

Með samstöðu- friðar- og kærleikskveðju.

- Lifi lífið!

Höfundur er ljóðskáld og rithöfundur og aðdáandi lífsins.