Ég velti stundum fyrir mér hví Ginnungagap skilur að kenningar viðurkenndra fræðigreina og hegðunarmynstur okkar Húnvetninga á opinberum vettvangi. Þannig fjallar hagfræðin um stærðarhagkvæmi og víðast í þjóðfélaginu á sér stað viðblasandi þróun með tilliti til hennar.

� sama tíma byggjum við leikskóla sem í fyrirsjáanlegri framtíð fær vart fleiri viðskiptavini en svo að þá megi telja á fingrum annarrar handar. Við rekum líka grunnskóla þar sem nemendum fækkar mjög ört og augljóst að enn meiri fækkun verður á næstkomandi árum. Vitað er að fjárhagslegur ávinningur af því að breyta því háttalagi væri að lágmarki 60 milljónir króna á ári og engin rökræn ástæða til að ætla annað en fagleg starfsemi batnaði í kaupbæti.

Hvoru tveggja væri e.t.v. skiljanlegt ef ekki væri í önnur hús að vernda, en því fer fjarri í okkar tilfelli. Ef einhver velkist í vafa um það hvar kjarni héraðsins er, gæti viðkomandi e.t.v. talað við skipulagsfræðing. Við Húnvetningar rekum líka fjölmörg byggðasamlög og héraðsnefnd á sama tíma og stjórnunarfræði leggja áherslu á skýrt umboð stjórnenda ásamt skilvirku skipulagi stjórnunarheilda. Byggðasamlög eru álíka fjarri þessu tvennu og Honolúlú er Húnaþingi.

Fræði kennd við opinbera stjórnsýslu taka undir með stjórnunarfræðunum hvað þetta varðar. Það er ekki einu sinni svo að sveitarfélögin fjögur í sýslunni sameinist öll um þátttöku í fyrrnefndum samlögum. Sveitarfélag með 534 íbúa telur sig t.d. geta rekið raunhæfar brunavarnir og þurfi því ekki að taka þátt í samstarfi um slíka þjónustu.

Þrátt fyrir að þróunarfræðin og reyndar mannkynssagan sýni glögglega fram á að einangrun og aðskilnaður leiðir til hnignunar, en opnun samfélaga til hins gagnstæða, kjósum við að búa til sérstakt sveitarfélag fyrir 463 manneskjur. Þetta gerum við innblásin af bjartsýni þrátt fyrir augljós hættumerki hvað varðar samsetningu mannfjölda frá lýðfræðilegu sjónarhorni.

En látum nú ekki svona, þessi fræði eru eins og internetið – bara bóla sem springur fyrr en varir. Heimild: Feykir