Ásmundur Einar Daðason, félags- og barnamálaráðherra er jafnan glaðbeittur og kampakátur stjórnmálamaður og tekur af ljúfmennsku í erindi sem að honum berast, þau eru ófá og af ýmsum toga. Sum eru alvarlegs eðlis, snerta einstaklinga með beinum og tilfinnanlegum hætti.  Bið og tafir á efndum hafa því afleiðingar, stundum óafturkræfar, stundum persónulegar og hörmulegar. Önnur eru stefnumótandi og lýsandi fyrir áherslur, viðhorf, gildismat og hugmyndafræði ráðherra og hafa áhrif á stóra hópa í þjóðfélaginu.  

Orðin tóm

Það hefur ekkert skort á orðaflaum ráðherrans og yfirlýsingar um þörf á aðgerðum hér og hvar og að markmið hans séu skýr, jafnvel háleit og viljinn einnig.  Hver skýrslan rekur aðra, samantektir um þörf og aðkallandi málefni þar sem lausnir liggja þó oft giska ljósar fyrir.  Orð eru bara ekki nóg. Almenningur fær iðulega á tilfinninguna að skipan starfshóps eða gerð skýrslu sé til þess eins að draga mál á langinn og koma sér hjá því að taka afstöðu, hefja aðgerðir.  Með þessu vil ég þó ekki gera lítið úr vönduðum undirbúningi og faglegum vinnubrögðum í hverju máli. Þau atriði eiga alltaf við.  Hins vegar þurfa orðum og yfirlýsingum, jafnvel kosningaloforðum að fylgja raunverulegar aðgerðir, að verkin tali.  Nú er hrópað á efndir.

Tækifærin ekki notuð

Á undanförnum misserum höfum við Íslendingar búið við einstaka efnahagslega velsæld.  Við jafnaðarmenn höfum leitast við að standa vaktina,  skynjum nefnilega betur en margur að velferðin nær ekki til allra. Við höfum rætt um fátækt og misskiptingu í samfélaginu og raunhæfar leiðir til úrbóta. Stórir hópar barna, öryrkja og aldraðra búa við ósæmandi kjör sem er hneyksli fyrir velferðarsamfélag. Félagsmálaráðherra sem ber ábyrgð á málaflokknum telur að ríkur skilningur sé innan ríkisstjórnarinnar á aðstæðum þeirra hópa sem höllum fæti standa. Þetta er hrein skrumskæling, og fjálagafrumvarp fyrir komandi ár gefur engin fyrirheit um raunverulegar breytingar.  Það blasir við að núverandi ríkisstjórn hefur ekki alvöru áhuga á að koma til móts við þá efnaminnstu, þá sem búa við fátækt á Íslandi.  Þetta á jafnt við um ungar barnafjölskyldur, fólk með skerta starfsorku og þá hina eldri.  Þetta sýna áherslur ríkisstjórnarinnar í verki, hún hefur fengið tækifærin og það þarf ekki vitnanna við. 

Fátækastir aldraðra

Ég nefni hér bara eitt dæmi sem ég hef áður fjallað um. Það er sú hneisa sem snýr að 3000 öldruðum einstaklingum á Íslandi um þessar mundir.  Þeim er gert að draga fram lífið á tryggingabótum sem eru undir viðurkenndum fátæktarmörkum.  Ráðherra kvaðst vilja gera betur og skipaði starfshóp um málið i fyrra þótt býsna skýrt lægi fyrir hvert umfang vandans væri.  Níu mánuðir eru liðnir frá því að skýrsla var lögð fram, ekkert bólar á viðbrögðum. Þessi skýrt afmarkaði og fátækasti hópur aldraðra lifir enn við niðurlægjandi kjör.

Engu svarað

Á vordögum lagði ég fram skriflega fyrirspurn til ráðherra á Alþingi í fjórum liðum um þetta mál og átti raunar von á skjótum svörum eða a.m.k. í samræmi við vinnureglur þingsins.  Enn bólar ekkert á svörum og það er kannski ekki undarlegt að á hugann leiti yfirlýsingar stjórnarflokkanna fyrir kosningar um áherslur í velferðar- og heilbrigðismálum.  Þar stendur nú ekki steinn yfir steini.  Nú á miðju kjörtímabili má þeim sem höllustum fæti standa í samfélaginu vera ljóst hvert stefnir.  Ríkisstjórn Framsóknarflokks, Sjálfstæðisflokks og Vinstri grænna ætlar ekki að einhenda sér í breytingar á þeirra kjörum. Nýtt fjárlagafrumvarp, orðaflaumur, hástemmdar yfirlýsingar og tölulegar sjónhverfingar breyta því miður engu þar um.

Guðjón S. Brjánsson
alþingismaður