Úr Sauðadal í A-Hún.
Pistlar | 02. nóvember 2015 - kl. 09:32
Stökuspjall - Rennur saman haf og himinn
Eftir Inga Heiðmar Jónsson
Meðan þeygi þrýtur minn Stökuna orti Agnar Jónsson á Gnýstöðum dóttursonur Guðmundar Ketilsson og verður honum notadrjúgt fornt neitunarorð, þeygi sem geymir bæði stuðul og innrím. Afi hans á Illugastöðum á sér í dag aðdáendur sem vilja helst hampa vísunum í hverju stökuspjalli þó misblíð séu orðin sem hann safnar til vísnagerðar sinnar: Björg er falleg, blíð og svinn. Mitt er að yrkja, ykkar að skilja sagði skáldið fyrrum, kannski mátti kalla það yfirlæti, en raunsæi var það öðru fremur því hver leggur sinn skilning í orð og hendingar. Hann tengir saman í eitt orð feginsfót, en hvað er nytja stórabót? Hvað bærðist í þanka Guðmundar, andvaka í Illugastaðabaðstofunni? Lífið titrar myrkri mót, Agnar Jónsson fórst í róðri 1875, í gríðarlegu suðvestanveðri, var aðeins 27 ára gamall og hafði nýverið sett saman bú. Tíu árum fyrr tók Ægir skáldbróður hans 24 ára, Sigurð Bjarnason frá Katadal. Sigurður kvað: Mörg eru kjörin mannanna. Unnusta Sigurðar, Helga frá Bergsstöðum, giftist ekki. Hún átti líka skáldaæð: Langt er yfir sjó að sjá, Eðvald á Stöpum er hálfri öld yngri en Agnar og ann Vatnsnesinu. Hann sendir glaðlega kveðju vestur yfir flóann, til vinar síns á Ströndum: Þegar sólarroðans rönd Útþrána yrkir Eðvald um: Úti á hafsins breiða barmi Af Vatnsnesingum var kominn Sigfús bókavörður og ritstjóri Blöndalsorðabókar en afi hans og nafni var prestur á Tjörn og sálufélagi Guðmundar Ketilssonar: Ég hef farið um hálfan heiminn Vísað er til: Eldra stökuspjall: |
Húnahornið - Fréttavefur allra Húnvetninga |