Það eru svo margar tilfinningar sem við upplifum á lífsleiðinni, sumar neikvæðar, en sem betur fer margar jákvæðar. Meðal þessara jákvæðu tilfinninga er svo fjöldinn allur af ólíkum tilfinningum; stolt, eftirvænting, gleði, spenna, ást, ánægja, unaður, hamingja, sanngirni, vinátta, þolinmæði – og svona mætti lengi telja.

Það er nú ekki oft sem ég er ósammála íslenskri orðabók en það gerðist þegar ég fletti upp orðinu stolt, sem í mínum huga er jákvætt orð. Það að vera stoltur af einhverju finnst mér vera góð, jákvæð og sérlega þægileg upplifun og, í mínu tilfelli, alveg án þess að ég sýni þótta eða mikillæti – vona ég í það minnsta.

Þegar ég fletti upp á orðinu stolt í íslensku orðabókinni minni sá ég að þar stóð: það að vera stoltur, dramb, ofmetnaður, dreiss, gorgeir; þótti, mikillæti, stórlæti (sökum mats á sjálfum sér).

Þessa ágætu orðabók fékk ég í fermingargjöf seint á síðustu öld... og er ég nokkuð sannfærð um að í allri þróun okkar ástkæra ylhýra tungumáls þá hefur merking þessa orðs breyst hjá okkur notendum þess.

Getur ekki verið að þessi skýring sé frá þeim tíma er enginn mátti hampa sér eða sínu án þess að vera litinn hornauga. Ég vona það, því ég er oft stolt – og það eru hinir ólíkustu hlutir og atvik sem geta kallað fram þessa jákvæðu tilfinningu hjá mér.

Ég er stolt þegar börnin mín eða einhverjir aðrir mér nákomnir sýna góða frammistöðu, hvort sem það er að koma heim með góðan vitnisburð úr skóla, að viðkomandi stígi út fyrir þægindahringinn sinn og upplifi sigur á einhverju sviði, þegar liðið mitt (sem getur átt við um nokkur lið, allt eftir íþróttagrein og landi) stendur sig vel, þegar íslenskir keppendur standa sig vel á alþjóðlegum vettvangi, þegar börn í skólanum sýna sanna vináttu í verki eða skila verkefni sem fer langt framúr væntingum – og svo óendanlega margt annað sem fyllir mig þessari yndislegu tilfinningu; stolti.

Stundum eru það skrítnir hlutir sem fylla mig stolti, eitthvað sem fyrir einhvern annan væri ekkert tiltökumál. Sem dæmi um slíkt dettur mér í hug þegar ég bakkaði kerru fullri af grasi úr garðinu mínum upp að gámi á Endurvinnslustöðinni. Endi kerrunnar var svo fullkomlega samsíða brún gámsins að hrein unun var á að líta. Mig langaði mest til að hlaupa heim, sækja myndavél og taka mynd til að geta sýnt öllum heiminum hvað ég stóð mig vel. Líklega þykir þeim þetta ekkert tiltökumál, sem reglulega draga stórar kerrur og vagna um allt og bakka þeim þangað sem ætlunin er að þessar græjur standi, frussa jafnvel kaffinu sínu með vanþóknun eða kjánahrolli við að lesa þetta – en trúið mér, ég var mjög stolt af þessu og get auðveldlega kallað fram myndina af kerrunni upp við gáminn í huga mér og upplifað þessa tilfinningu aftur og aftur. Ahh!

Ef ég gríp í tómt þegar mig vantar poka í ruslatunnuna hér heima þá verð ég stolt en ekki pirruð, því það þýðir að heimilisfólkið hefur verið sérstaklega duglegt að fara með margnota poka í búðina.

Ég verð líka ótrúlega stolt þegar ég fer út með ruslið á sunnudagskveldi og sé aðeins tvo til þrjá poka í tunnunni og það á að tæma hana daginn eftir. Endurvinnslutunnan við hliðina er hins vegar við það að verða full. Sumir gætu nú kallað þetta endemis vitleysu, en þetta fyllir mig stolti. Ég er stolt af því að flokka og ég er afar stolt yfir því að hér heima þyki það til dæmis ekki tiltökumál að skola skyrdósina eða mjólkurfernuna og setja á réttan stað. Vonandi bætast fleiri í þennan hóp flokkara hið fyrsta því ég hef heyrt að holan stóra sem grafin var hér rétt utan við bæinn sé að fyllast óþarflega hratt – og af því er ég ekki stolt.

Njótum stundarinnar – og njótum þess þegar okkur gefast tækifæri til að vera stolt, stolt af okkur sjálfum eða bara hverju sem er. Það er mjög notaleg tilfinning.

Húsfrúin