Þegar tannlæknirinn hennar Áslaugar lét af störfum þurfti hún eðli málsins samkvæmt að verða sér úti um nýjan tannlækni. Þar sem hún beið á biðstofunni hans á leið í fyrsta tímann lét hún augun reika um biðstofuna og rak augun í vottorð tannlæknisins sem bar meðal annars fullt nafn hans.

Skyndilega mundi hún eftir þessum hávaxna og myndarlega strák er bar sama nafn og hafði verið með henni í bekk í gagnfræðaskóla um það bil 40 árum fyrr. Hún var því orðin nokkuð spennt þegar henni var boðið inn en þegar hún barði manninn augum varð henni ljóst að ekki var um sama mann að ræða.

Þessi gráhærði maður, sem aðeins var byrjaður að fá skalla og skartaði djúpum hrukkum í andlitinu var alltof gamall til að hafa getað verið með henni í bekk.

Áslaug gat þó ekki hætt að hugsa um þetta og þegar hann hafði lokið við að hreinsa tennur hennar spurði hún hann hvort hann hefði gengið í gagnfræðaskólann í hverfinu. Hann játti því.

– Hvenær útskrifaðist þú? spurði Áslaug þá.

– Árið 1970, svaraði hann að bragði.

– Nú? hváði Áslaug, – Þú hefur þá verið í bekknum mínum.

– Nú, já, sagði tannlæknirinn og horfði rannsakandi á Áslaugu. – Og hvað kenndir þú?