Ég bara varð að lesa viðtal við Magnús Ólafsson en það var í Feyki sem barst inn um lúguna mína á föstudaginn. Fyrirsögnin „Eigum við að tala um lífsgleðina?“ hreinlega kallaði á mig og auðvitað las ég viðtalið, enda átti ég ekki von á öðru en að það yrði gleðileg athöfn – sem það og varð.

Í kjölfarið fór ég að hugsa um hvað það er mikið léttara, tala nú ekki um hvað það er skemmtilegra að vera í kringum fólk sem er lífsglatt og létt í lund en þá sem eru það ekki.

Sumir segja að það sé hreinlega val hvort maður sé jákvæður og sjái það jákvæða og skemmtilega í tilverunni eða ekki. Þessi klassíska spurning um hvort glasið sé hálffullt eða hálftómt verður á vegi okkar á hverjum degi og það er í okkar valdi á hvorn veginn við horfum á glasið góða. Ég ætla að reyna að sjá ávallt þetta hálffulla glas, ég vel það.

Það verður stundum á vegi mínum fólk sem skilur ekki af hverju ég vel að búa á Blönduósi, viðkomandi sjá ekki kostina sem ég sé. Viðkomandi horfa á Blönduós sem hálftómt glas, og líklega er vökvinn í glasinu ekki spennandi kostur í augum þessa fólks.

Ég met stöðuna þannig að með búsetu minni hér auki ég lífsgleði mína og –gæði. Ég horfi til dæmis á umhverfið í næsta nágrenni mínu, hér eru endalausir möguleikar á dásemdar gönguleiðum, endurnærandi og eflandi. Hvort sem fólk vill ganga á fjöll, um dali, um holt og hæðir eða bara um bæinn þá eru valmöguleikarnir ótalmargir. Einhverjir vilja fara um svæðið á hestum og Húnavatnssýslur eru, er mér sagt, alveg tilvaldar til slíkra ferða.

Svo eru hér góðir skólar; – leik- grunn- og framhaldsskóli. Nemendur þessara skóla eru almennt lífsglaðir og ánægðir með lífið og ná þeim árangri sem þá langar. Ég var nýverið viðstödd umræðu um fólk héðan sem náð hefur langt í lífinu – fólk sem er frábær fyrirmynd ungra Húnvetninga og við þyrftum að „auglýsa“ með einhverjum hætti. Listinn var bara nokkuð langur en langt frá því tæmandi. Aldrei að vita hvað gert verður með þessa hugmynd því allir þurfa jú góðar fyrirmyndir og ekki er verra ef þær koma úr heimabyggð.

Það er auðvitað fleira jákvætt við svæðið okkar en útivistarmöguleikar og skólar. Hér eru líka einstök fyrirtæki og stofnanir á landsvísu. Má sem dæmi nefna Léttitækni, Vilkó og Prima krydd, Ísgel, Heimilisiðnaðarsafnið og Textílsetur Íslands svo eitthvað sé nefnt. Við höfum líka aðgang að fjölbreyttri afþreyingu; listasýningum, kórskemmtunum, leiksýningum, spilakvöldum og fjölbreyttum uppákomum á vegum skólanna.

Og svo verð ég bara að koma hér að þeim þætti sem ég tel að auki lífsgæði íbúa svæðisins einna mest og þar er ég að sjálfsögðu með talin. Þetta er Íþróttamiðstöðin okkar og sundlaugin. Ég þreytist ekki á því að dásama þessa stofnun og þá þjónustu sem við höfum þar. Sem betur fer erum við mörg dugleg að nýta þessa dásemd og vonandi verðum við enn fleiri og enn duglegri eftir því sem tíminn líður. Hér býðst fjölbreytt þjálfun og þeir sem hér vilja stunda heilsurækt hafa góða möguleika á að finna sér eitthvað við hæfi. Allt til að auka lífsgleði okkar og lífsgæði.

Það kom að því að ég yrði sammála Nöldra nágranna mínum – við erum sammála um að val á manni ársins hér á Húnahorninu hafi verið vel heppnað í ár eins og áður. Myndirnar sem Róbert Daníel tekur af svæðinu okkar og deilir til þeirra sem vilja njóta hafa svo sannarlega glatt marga og auglýst sýsluna á jákvæðan hátt. Ég er afar þakklát í hvert skipti sem ég sé og/eða les eitthvað jákvætt um heimaslóðirnar því það eru svo margir sem velja það að tala þær niður. Er þetta ekki alltaf spurning um val?

Ég veit ekki með ykkur en mér finnst glasið mitt vera hálffullt og er bara nokkuð sátt við það. Áfram lífsgleði og áfram við.