Ljúft, en um margt óvenjulegt sumar er senn á enda runnið og veturinn farinn að minna á sig með hvíta fjallatoppa. Ennþá getum við þó vonast eftir fallegum sólskinsdögum ef við erum heppin.

Hér um slóðir hefur lífið gengið sinn vanagang þrátt fyrir skemmtanatakmarkanir og alls konar frelsishöft fólks. Margir hafa verið duglegir að ferðast innanlands og mikið hef ég notið þess að koma á staði sem ég hef ekki heimsótt árum saman. Mikið er gaman að sjá hvað út um allt land er verið að byggja upp þjónustu við ferðamenn og komin söfn og alls konar upplifun fyrir gesti og ekki má gleyma öllum flottu hótelunum og matnum. Lítil kaffi og/eða veitingahús hafa sprottið upp út um allt sem bjóða upp á spennandi og girnilegar veitingar, oftar en ekki með hráefni frá viðkomandi svæði. Það þarf ekki lengur að fara „bara” út að borða þegar verið er í Reykjavík. Það er hægt að gera það hvar sem er og það sem boðið er uppá og fram borið úti á landsbyggðinni gefur fínustu veitingahúsum höfuðborgarinnar ekkert eftir.

Segja má að veiruskömmin með aðstoð rigningar og kulda hafi komið Húnavökunni að mestu fyrir kattarnef. Húnavökuhelgin var versta helgi sumarsins því miður og setti veðrið þar stórt strik í reikninginn. Bærinn nánast ekkert skreyttur lítið við að vera utandyra, færri gestir í bænum  og margur heimamaðurinn fór varla út úr húsi. Vonandi verður bjartara yfir Húnavökunni næsta sumar.

Strax á sunnudaginn á Húnavökuhelginni var komið ágætis veður og dagarnir þar á eftir góðir. Þá var í gangi listaverkasýning á Kleifum, þar sem sýnd voru málverk eftir Hjálmar Stefánsson en margir Blönduósingar muna eftir Hjálmari. Sýningin var mjög vel sótt og ber að þakka þeim húsráðendum á Kleifum Áslaugu Thorlacius og Finni Arnari Arnarssyni þetta frábæra framtak en þetta er í þriðja sinn sem þau efna til sýninga í gömlu fjóshlöðunni á Kleifum. Ekki skemmdi svo fyrir að eitt kvöldið kom óvænt fram hljómsveitin GÓSS en hana skipa Sigurður Guðmundsson, Guðmundur Óskar og Sigríður Thorlacius, en hún er systir Áslaugar og eiga þær ættir að rekja að Kleifum, dótturdætur Ingileifar og Kristins sem þar bjuggu á sínum tíma. Flutningi þeirra var vel tekið og mikið fagnað þegar Sigríður nefndi að aldrei væri að vita nema þetta yrði endurtekið að ári.

Bæjarbúar margir spyrja sig til hvers verið var að lækka aksturshraða á sumum götunum bæjarins ofan í 30 km/klst. Það tekur varla nokkur ökumaður tillit til þessa og gott ef aksturshraði í bænum hefur ekki aukist. Mýrarbrautin er eins og hraðbraut og sama má segja um Hólabrautina þar sem er mikil umferð gangandi og hjólandi vegfarenda. Ég veit ekki til þess að lögreglan sé nokkuð að skipta sér af þessum hraðakstri og hef ég spurt marga hvort þeir kannist við það. En auðvitað get ég ekkert fullyrt um það. Nú skora ég á það góða fólk sem situr í stjórn bæjarins að gera eitthvað í málinu. Fá lögreglu í lið með sér og leiðbeina bæði ökumönnum bifreiða og hjólreiðamönnum/börnum og reyna að koma í veg fyrir þennan háska akstur áður en slys verður.

Nú bíða haustlægðirnar í röðum eftir að herja á okkur hér á norðurslóðum. Þær eru sumar ansi hvassar á brún og best að fara að huga vel að garðhúsgögnum og öðru lauslegu utandyra. Ég má til með að láta fljóta hér með hugleiðingu sem ég rakst á í blaði fyrir skömmu:

“Trampólín eru sannkallaðir vorboðar hér á landi, eins og farfuglarnir. En það er með trampólín eins og farfuglana. Á haustin takast þau á loft og fljúga út í buskann. Minni trampólíneigenda virðist gloppóttara en góðu hófi gegnir því það virðist alltaf koma þeim jafn mikið á óvart að þau geta ekki flogið.”

Ég vona að ekkert trampólín fjúki út í veður vind og að haustið verði þrátt fyrir allt gott. Ég sendi svo út í netheiminn mínar allra bestu þakkir til RÚV fyrir tónleikana í sjónvarpinu föstudagskvöldið 4. sept. Þar sem haldið var upp á 70 ára afmæli sinfóníuhljómsveitarinnar og 90 ára afmæli RÚV. Þvílík veisla, þvílík snilld.

Kærar kveðjur, Nöldri.