Oft er staðan þannig í íslensku matarboði að gestir yrða sig á íslensku þótt einhverjir þeirra séu ekki íslenskumælandi. Val hvers og eins. Sumum finnst ókurteisi að einhver tali íslensku og jafnvel móðgast fyrir hönd þeirra sem ekki tala hana. Gestgjafinn hafði kannski gleymt að vara gesti sína við íslenskunni. Íslendingur talar við Íslending á erlendu tungumáli í matarboði er áhugaverð pæling.

Sama má segja um opinbera atburði. Hver sem velur að sækja almenna atburði er líklega meðvitaður um að á Íslandi er íslenska almennt töluð. Íslendingur talar við Íslending á erlendu tungumáli á íslensku atburði er áhugaverð pæling.

Og svo. Tungumál „íslenskra“ kaffishúsa má kannski rekja til markmiða um lægri launakostnað frekar en ofhugsaða virðingu fyrir þeim sem ekki tala íslensku. Virðing fyrir viðskiptavinum er pæling út af fyrir sig.

Skrítin tilfinning að verja móðurmálið. Fyrir utan markmið um lægri launakostnað gæti krafa eða markmið um samfélag án þjóðar verið ástæðan fyrir stöðu þjóðtungu Íslendinga. Kannski erum við ekki lengur þjóðin.

Vörumerki er meðvitað búið til; safn ákveðinna eiginleika. Ef Íslandi væri vörumerki þá væri íslenskan grundvallareiginleiki þess - og án vafa það sem einkenndi vörumerkið mest. Spurning um meðvitund..!?!