Maður nokkur ók konu sinni á fæðingardeildina á síðustu stundu. � miðri leið varð konan léttari og nú voru góð ráð dýr. Heppnin var með hjónunum. Lögregluþjónn var á vakt skammt frá og eiginmaðurinn bað hann í angist sinni um smá hjálp. Lögreglumaðurinn sá aumur á þeim og varð við beiðninni. Hann tók á móti barninu í bílnum og allt gekk farsællega. Að gömlum og góðum sið hafði hann endaskipti á barninu, danglaði í afturendann á því svo það rak upp heljarmikið öskur, til merkis um að allt væri í lagi með öndunarfærin. Þetta var meira en nýbakaði faðirinn þoldi. Hann öskraði á lögreglumanninn viti sínu fjær af reiði:
"Það er ekki að spyrja að grimmdinni í þessum lögregluþjónum."

Úti í heimi kom eitt sinn saman hópur kvenna og ræddi um það hversu ósanngjarnt það væri að móðirin skyldi alltaf líða en faðirinn ekki, þegar barn fæddist. Ein þeirra sem trúuðust var stakk upp á því að næst þegar ein þeirra ætti von á sér skyldu þær allar biðja um að láta föðurinn líða í stað móðurinnar. Var þetta samþykkt. Nokkru síðar veiktist ein og gerði hinum viðvart. Lögðust þá allar á bæn.
Þegar þær héldu að allt væri um garð gengið, sendu þær stúlku á vettvang til að vita hver áhrif bænin hefði haft.
Stúlkan barði að dyrum hjá sængurkonunni og vinnukonan kom til dyra
"Hvernig líður?" spurði stúlkan
"�gætlega" svaraði vinnukonan
"Var móðirin mikið veik""
"Ekki minnstu vitund"
"En maðurinn hennar, var hann ekki ósköp veikur?"
"Nei, ekki vitund. En við héldum að vinnumaðurinn ætlaði alveg að deyja."