Kvennaskólinn á Blönduósi hélt upp á 100 ára byggingarafmæli skólans í gær að viðstöddu fjölmenni í hátíðarsal skólans á þriðju hæðinni. Katrín Jakobsdóttir, mennta- og menningarmálaráðherra, Guðrún Jónsdóttir, arkitekt, Iðunn Vignisdóttir, sagnfræðingur, Aðalbjörg Ingvarsdóttir, fyrrverandi skólastjóri Kvennaskólans og Katharina Schneider, framkvæmdastjóri Þekkingarsetursins ávörpuðu gesti en auk þess að halda upp á 100 ára byggingarafmælið var undirritaður samningur á milli mennta- og menningarmálaráðuneytisins og Þekkingarsetursins um rekstur setursins næstu árin. Arnar Þór Sævarsson, formaður stjórnar Þekkingarsetursins og Katrín Jakobsdóttir, mennta- og menningarmálaráðherra undirrituðu samninginn.

Í ávarpi Iðunnar Vignisdóttur kom fram að Kvennaskóli Húnvetninga hefði verið stofnaður á Undirfelli í Vatnsdal árið 1879 og var hann fjórði kvennaskólinn sem stofnaður var á Íslandi. Forgöngumaður að stofnun skólans var Björn Sigfússon bóndi á Kornsá og síðar alþingsmaður. Á námsskrá stúlknanna fyrstu árin voru þessar námsgreinar: lestur, skrift, reikningur, réttritun, danska, landafræði, saga, fatasaumur, skattering, útsaumur, hekl, prjón, matreiðsla, þvottur og gólfþvottur.

„Húsnæðið að Undirfelli varð fljótlega of lítið fyrir skólann og næstu tvo vetur var hann starfræktur að Lækjamóti í Víðidal. Fjórða starfsárið var skólinn að Hofi í Vatnsdal. Þá þótti það hafa sýnt sig að skólinn væri búinn að festa sig í sessi og var þá keypt hús og jörð fyrir skólann að Ytri-Ey þar sem Húnvetningar og Skagfirðingar sameinuðust um skólahald. Þar var skólinn rekinn í 18 ár.“ Árið 1900 var ákveðið að byggja nýtt skólahús fyrir kvennaskólann og var það byggt á Blönduósi og þangað flutti skólinn 1901. Árið 1911 brann skólahúsið á Blönduósi en strax var hafist handa við byggingu nýs skólahúss og stendur það enn á bökkum Blöndu tignarlegt og glæsilegt.

Skólanum var breytt í húsmæðraskóla árið 1923 og var skólinn rekinn með því sniði þar til hann var lagður niður árið 1978. Ástæða þess var einna helst að námsframboð hafði aukist og aðsókn ungra stúlkna að kvennaskólum landsins minnkaði stöðugt.

Grípum þá aftur niður í ávarpi Iðunnar: „Það er óhætt að segja að skólastarf Kvennaskólans á Blönduósi hafi verið Húnvetningum heilladrjúgt að mörgu leyti.  Þorpið Blönduós fylltst af lífi á haustin. Námsmeyjarnar tóku þátt í starfi leikfélagsins, stóðu fyrir skemmtunum með leik og söng og síðast en ekki síst fengu þær ballleyfi nokkrum sinnum á vetri. Ansi margir húnvetnskir piltar náðu sér í góðan kvenkost af Kvennaskólanum og settust margar námsmeyjar að á Blönduósi og nærsveitum eftir að námi lauk. Og þá ekki bara námsmeyjarnar heldur kennslukonurnar líka“.