Bara svo því sé nú haldið til haga þá tel ég mig vera all nokkurn bæna mann. Fel Guði reglulega og jafnvel oft á dag mig og mína og það sem ég fæst við hverju sinni. Mér finnst gott að biðja. Ég finn fyrir friði og öryggi sem ég get ekki tekið mér sjálfur.

Ég tek það þó fram að ég kann bara alls ekkert að biðja. Ég kann engar formúlur í þeim efnum. Veit ekkert hvað ég á að segja eða biðja um. Hvernig ég á að snúa mér eða láta, tala upphátt eða í hljóði eða í hvaða stellingum ég á að vera. Hvort ég á að biðja úti í náttúrunni, á gönguferðum eða í bílnum, uppi í rúmi, fyrir framan sjónvarpið, við eldhúsborðið, í sturtunni, á klósettinu, í kirkju, fyrir framan altari eða hvað.

Ég játa það því hér með að ég kann hreinlega bara alls ekki að biðja. Ég veit eiginlega heldur ekki um neinn sem kann það og er bara alveg með þetta.

Ég veit eiginlega ekki heldur nákvæmlega hvað bænin er og hef varla hugmynd um, þekkingu eða skilning á því hvernig hún virkar. En hitt veit ég fyrir víst af því að ég hef svo margoft og iðulega upplifað það sjálfur að mér finnst gott að hvíla í bæninni og fá að meðtaka friðinn og lausnina sem hún veitir mér.

Upplifað dásamlegar bænheyrslur

Ég get þó upplýst það að ég bið reglulega. Og það iðulega með fátæklegum orðum, lakri einbeitingu og skertri athygli en engu að síður í hjartans einlægni. Í fyllsta trausti og sannfæringu um að ég verði bænheyrður og að sjálfur höfundur og fullkomnari lífsins muni vel fyrir sjá, sama hvað, jafnvel þótt um síðir verði.

Sjálnast er ég þó bænheyrður nákvæmlega með þeim hætti sem ég bað um eða sá fyrir í fyrstu. En ég upplifi reglulega svo fallegar bænheyrslur og jafnvel kraftaverk með algjörlega ófyrirséðum hætti sem ég hefði ekki einu sinni svo mikið sem getað gert mér vonir um eða haft hugmyndaflug til að biðja um.

Blessanirnar eru allt í kringum mig, jafnvel bara við hvert fótmál og það furðulega er oft á tíðum einmitt í sárustu vonbrigðunum. Ljósið í myrkrinu.

Og iðulega verða bænheyrslurnar mun mikilfenglegri og undursamlegri en ég hefði nokkurn tíma getað séð fyrir.

Bænin er ekki veruleikafirring

Bæn til Guðs er nefnilega ekki einhver veruleikafirring. Bænin er að koma hugðarefnum sínum, áhyggjum, vanmætti út úr sjálfum sér og leggja það sem á okkur hvílir þá stundina á herðar Jesú Krists, frelsara okkar samkvæmt hans boði. Hans sem léttir byrðar og gefur frið sem fæst hvorki keyptur né seldur en er raunverulegur hjarta friður, æðri öllum mannlegum skilningi. Með bæninni gerum við okkur betur grein fyrir ástandi okkar, komum orðum á það og fáum sjálfan höfund lífsins, kærleikans og friðarins í lið með okkur. Hann sem elskar okkur út af lífinu.

Þess vegna er svo gott að lifa í bæn. Biðja þess að hvert okkar æðarslag, andardráttur, hugsun, skref og verk séu í samfelldri bæn til hins upprisna frelsara og eilífa lífgjafa. Hans sem er stóra svarið við lífsgátunni sjálfri.

Dýrð sé Guði föður og syni og heilögum anda sem býðst til að anda á okkur hverja stund með mætti sínum og styrk, kærleika, friði og umvefjandi lífsins anda. Líka þegar við sjálf getum ekki andað meir.

Með einlægri bæna- kærleiks- og friðarkveðju.

Lifi lífið!

Höfundur er ljóðskáld og rithöfundur og aðdáandi lífsins.