Hver skilur svo sem hinar óbærilegu þjáningar heimsins? Ég heyri stundum talað um að fólki þyki Guð heldur eitthvað hljóður alla vega svona í seinni tíð. Og að sjálfsögðu finnst okkur það mörgum og finnst orðið jafnvel nóg um. Persónulega finn ég fyrir nærandi nærveru hans, handleiðslu og varðveislu sem ekki er beint hægt að útskýra en má upplifa með því að fela sig honum í því trausti að hann muni vel fyrir sjá.

Víst er að ástandið í heiminum er ekki ásættanlegt og misklíð, togstreita, misskipting og misnotkun eru þar vafalaust stórir þættir. Við ráðum að sjálfsögðu ekki við náttúruöflin eða veðurfarið þótt við mögulega getum haft einhver áhrif með því að koma öðruvísi fram við náttúruna og loftslagið.

Sumir kenna Guði um allt sem aflaga fer í heiminum og spyrja sig af hverju hann grípi ekki inn í fyrst hann er almáttugur og var á annað borð að koma okkur hérna fyrir. Ég held að flest það böl sem við búum við í heiminum í dag sé meira og minna af manna völdum og líklega ekki við neinn að sakast nema manninn sjálfan.

Okkur var aldrei lofuð auðveld ævi

Okkur var reyndar aldrei lofuð auðveld ævi. Það eina sem öruggt var þegar við fengum dagsbirtuna í augun var að fyrr eða síðar myndu augu okkar bresta og hjartað hætta að slá. En það eina sem okkur var hins vegar lofað var eilíf samfylgd af höfundi og fullkomnara lífsins sem tekur okkur að sér, uppörvar og styrkir, leiðir og tekur okkur sér í fang þegar við leitumst við að lifa honum og lofa hann, þótt vissulega í veikum mætti kunni að vera.

Að ætla að kenna Guði um hið illa í heiminum er eins og að kenna ljósinu um myrkrið, sólinni um skýin, sumrinu um veturinn eða lífinu um dauðann. Í þessum heimi togast á hið góða og hið illa og þannig hefur það verið frá fyrstu tíð. Höfum ekki áhyggjur af Guði. Hann er þarna og hérna og vakir yfir okkur börnum sínum sem hann elskar út af lífinu. Hann mun ekki gleyma okkur né yfirgefa, þótt ævinnar vegur kunni að vera þyrnum stráð torfæra oft á tíðum.

"Þjáningar þessa heims eru þó ekki neitt samanborið við þá dýrð sem okkur mun opinberast og hlotnast í dýrð Guðs," þegar þar að kemur, líkt og Páll postuli orðaði það.

Það á enginn neitt inni hjá Guði. En Jesús Guðssonurinn eini og eilífi og bróðir okkar allra var af mönnum tekinn af lífi. Lífið sjálft hékk á krossinum forðum en dauðinn hélt honum ekki því Guð vakti hann upp frá dauðum eftir aðeins þrjá daga. Og hann tileinkaði okkur sigur lífsins. Hann sagði: "Ég er upprisan og lífið sem trúir á mig mun aldrei að eilífu deyja. Trúir þú þessu? Ég lifi og þú munt lifa." Ef þú vilt þiggja þá lífsins náðargjöf Guðs. Reynum ekki að toppa þetta eða útskýra en þiggjum í auðmýkt og lifum í samfelldri bæn og þakklæti. Þá verður heimurinn hugsanlega ögn skárri en hann er núna.

Lærisveinar Jesú eða postularnir sem skulfu af hræðslu og vonbrigðum var vitjað af Jesú og síðar gefið að meðtaka hans heilaga anda sem veitti þeim djörfung til starfa og til að segja frá sigri lífsins, kærleika og náð Guðs voru síðan allir aflífaðir vegna illsku og haturs mannanna langt um aldur fram, allir nema kannski einn.

Hvað er til ráða? Hvað getum við gert?

Hvað get ég gert og lagt af mörkum til að koma í veg fyrir óréttlæti, illsku og höfnun? Eða útskúfun, jaðarsetningu fólks, fátækt, misskiptingu, misrétti og hatur? Svari nú hver fyrir sig. Lítum öll í spegil og förum í sjálfsskoðun. Jafnt leiðtogar þessa heims, þjóða og landa, trúarbragða, félagasamtaka og hópa, vinnustaða, verkalýðsfélaga og við bara sjálf, hvert og eitt. Sameinumst öll sem eitt í að gera heiminn lífvænlegri og betri með því að sjá og hlusta með hjartanu. 

Kærleikans Guð, sigurvegari lífsins umvefji okkur öll og gefi okkur sinn frið og sátt í hjarta svo líf okkar mætti blómgast, borið ávöxt og látið gott af sér leiða.

Með einlægri kærleiks- og friðarkveðju með bestu óskum, þakklæti og vonarríkri bæn í hjarta.

Höfundur er ljóðskáld og rithöfundur og aðdáandi lífsins.