Það er svo þungt að missa. Gildir þá einu hvort sem um heilsuna er að ræða, atvinnuna eða hvað þá að missa ástvini, nána vini og félaga eða kært samferðafólk.

Tilveran er skekin á yfirþyrmandi hátt. Angist fyllir hugann. Örvæntingin getur orðið algjör. Tómarúmið hellist yfir og tilgangsleysið virðist blasa við.

Það er svo sárt að sakna. En það er gott að gráta. Tárin eru dýrmætar daggir, perlur úr lind minninganna. Minninga sem tjá kærleika og ást, væntumþykju og þakklæti fyrir liðna tíma. Minninga sem þú einn átt og enginn getur afmáð eða frá þér tekið.

Tárin mýkja og tárin styrkja. Í þeim speglast fegurð minninganna.

Gráttu, því frelsarinn okkar Jesús, okkar eilífi lífgjafi sagði: "Sælir eru sorgbitnir því að þeir munu huggaðir verða."

Þeir eru því sælir sem eiga Krist í hjarta því að þeir munu lífið erfa og eignast framtíð bjarta.

Það missir enginn eins og þú

Saga okkar, samskipti og upplifanir geta verið bæði misjafnar en einnig með svipuðum blæ. Og jafnvel þótt við göngum mögulega öll í gegnum svipaða hluti en þó með okkar hætti þá er alveg víst að það missir enginn eins og þú. Og það syrgir enginn eins og þú. Það saknar enginn eins og þú. Því að enginn er sem þú og enginn kemur í þinn stað. Missir þess sem raunverulega elskar er alltaf mikill. Og þótt andlitið kunni sem betur fer að gleðjast um stund að getur hjartað grátið.

Þeir sem vilja komast hjá því að syrgja og sakna ættu kannski bara að prófa að hætta að elska? Því þeir missa mest sem mikið elska. Sá sem ekki elskar missir ekki neitt en fer herfilega á mis við sýnar fallegustu og bestu tilfinningar og bara tilgang lífsins.

Ólýsanlega fögur blómstrandi blóm umhverfis lind minninganna

Leyfum sorginni bara að hafa sinn gang og fara í sinn eðlilega farveg. Svo mun það gerast, smátt og smátt, að við gefumst upp fyrir henni og minningarnar björtu og góðu komast að. Þær taka við, búa með okkur og taka að tala og birta okkur hinar ljúfustu myndir. Ómetanlega minningar sem enginn getur frá okkur tekið og ekkert strokleður fær þurrkað út eða afmáð.

Að harðasta vetrinum loknum fer nefnilega aftur að vora, þótt ótrúlegt megi virðast og yljandi vindar taka aftur um okkur að leika og litskrúðug ólýsanlega fögur blóm gera vart við sig, hvert af öðru. Þau taka að spretta umhverfis lind minninganna.

Blessaðir séu þeir sem gefa sér tíma til að strjúka vanga og þerra tár af kinn bara með því að faðma og vera.

Með samstöðu- kærleiks- og friðarkveðju.

- Lifi lífið!

Höfundur er ljóðskáld og rithöfundur og aðdáandi lífsins.