Að undanförnu hafa margir spurt mig hvernig ég hafi það og hvort heilsan sé að koma. Því þykir mér rétt að biðja Húnahornið fyrir þessar línur til þeirra sem vilja lesa.

Ég get tekist á við flest þau verk, sem ég gat sinnt fyrir ári. Verð ekkert tiltakanlega mæðinn við venjuleg verk eða á gönguferðum. Þrekið er sem sagt lítið minna en áður. � haust hef ég flogið venjubundið leitarflug og einn daginn var ég samtals á lofti í um 10 klukkustundir. Fyrst í leitarflugi á heiðunum, en síðan í skemmtiflugi að gosstöðvunum. Lenti þá á þeim flugvelli, sem Ómar Ragnarsson hefur merkt austur við Hálslón. Síðan hef ég farið öðru sinni að gosinu og í nokkur leitarflug.

Það að geta gengið nokkurn spöl og jafnvel hlaupið án hvíldar eða flogið í nokkrar klukkustundir er í sjálfu sér ekki í frásögu færandi, nema það að í lok júlí hefði þrek mitt alls ekki dugað til að gera svona. Heilsan er sem sagt komin í gott lag eftir óhapp m miðjan júní þegar ég datt af hestbaki. Við það féll lunga saman og tók langan tíma að koma því í samt lag. Helst þyrfti ég þó að leggja meir á mig líkamlega til að styrkja lungun enn meira. Með fátæklegum orðum vil ég þakka öllum sem hugsuðu vel til mín meðan ég átti í 6 vikna sjúkrahúsvist eftir óhapp snemma í sumar. Það gleður mann við slíkar aðstæður að fá góðar kveðjur frá samferðafólki.

Tækifærið við ég einnig nota til að þakka þeim sem ég hef átt í góðum samskiptum undanfarin 10 ár, eða síðan ég hóf störf hjá Stefáni Ólafssyni, fyrst á hans lögmannsstofu, en síðar á Domus fasteignasölu. Nokkru fyrir slysið í vor var ákveðið að ég færi að hætta daglegum afskiptum af þeim málum, en Þorgils sonur minn var ráðinn til að sinna fasteignasölunni. Samhliða má hann sinna ráðgjöf á sviði byggingatækni, en hann er lærður byggingatæknifræðingur. Hefur hann þegar tekið að sér allmörg verkefni á því sviði. Ég fæ hins vegar að vera áfram á Þverbrautinni þegar mér hentar til að sinna þeim málum sem ég er með á minni könnu en verð Þorgilsi innan handa við fasteignasöluna næstu mánuðina eftir því sem á þarf að halda og tek hugsanlega að mér einhver sérverkefni ef eftir verður leitað. Þorgils átti að hefja störf í lok júní og ég að aðstoða hann af stað, en þegar ég lenti í slysinu var honum hent út í djúpu laugina og hann fór í verkefnið af fullu frá fyrsta degi og gekk vel með dyggri aðstoð annarra starfsmanna fyrirtækisins.

Hér gæti verið amen eftir efninu eins og presturinn sagði forðum, en sjálfum mér til gamans og vonandi einhverjum öðrum líka verður nokkru bætt við. Þar er fyrst til að taka að að stuttu eftir að ég lenti á spítalanum sendi �srún systir mér kveðju og vonaðist til að ég væri þarna í góðum höndum. Ég sendi henni sms svohljóðandi

Eflaust Björgu er ekki rótt
ef eitthvað fer úr böndum.
Dekrað er við mig dag og nótt
af dýrðlegum meyjahöndum.

Ekki hafði ég lengi verið á sjúkrahúsi þegar ég var sendur heim, talinn orðinn góður. Björg setti þá færslu á „Feysið“ að ég væri að koma heim. Dásamlegt, en sagði að ég væri ennþá svolítið máttlaus. Þetta varð til þess að a.m.k. tvær konur spurðu hvort ég væri væri virkilega mállaus. Þá fannst þeim fokið í flest skjól. En svona er þetta, það er lítið stafabrengl, milli máttlaus og mállaus.

Af þessu tilefni gerði ég þessa.

Um söguburð er rétt að ræða
reyndi slíkt á eigin skinni.
� mér dundi mikil mæða
mállaus, samkvæmt fésbókinni.

Ég var aðeins fáa daga heima því mér sló niður aftur. Fékk sýkingu og var fluttur aftur á Akureyri. � ljós kom að lungun voru alls ekkert á batavegi og eftir nokkurra daga baráttu lækna þar nyrðra var ákveðið að senda mig á Landspítala í aðgerð sem ekki er hægt að framkvæma nema fyrir sunnan. Þessa viku var ég í raun mjög veikur en var haldið gangandi með miklum sýklalyfjum og hafði litla matarlyst. Við þessar aðstæður og innan um marga mjög sjúka einstaklinga skynjaði ég betur en áður hve mikilvægt er við slíkar aðstæður að halda lífsgleðinni og vera staðráðinn að ná bata á ný. Enginn er heilsubetri en hann vill sjálfur og sannfærður er ég um að með jákvæðu hugafari getur fólk hjálpað læknum mikið og bætt sín lífsgæði.

Stuttu eftir að ég hafði verið fluttur suður á Landspítalann hélt Stefán vinur minn afmælishóf í Húnaveri. Að fara þangað átti ég enga möguleika, en eigi að síður vildi ég reyna að senda eitthvað í  bundnu máli. Þetta var fáum dögum eftir aðgerðina og á þeim tíma sem ég var á mestu lyfjunum. Eitthvað var hugurinn erfiður og lítið komst á blað en loksins tókst mér að berja saman síðdegis og rétt áður en veislan átti að byrja.

Fimmtíu ára er hann núna
aldinn, þegar miðað er við frúna.
� Svartárdalnum fýrinn fæddist
feikna oft hans móðir mæddist
Enda snemma, orkubolti í alkóhólið læddist.

� sama dúr hélt ég síðan áfram að gera allnokkurn kvæðabálk til Stefáns, ekki allt fallegar vísur, enda á aldrei að segja eitthvað fallegt um fimmtuga menn. Það var í raun sigur þennan dag að hafa komið þessu saman miðað við mitt ástand fyrrihluta þessa dags. Þegar ég hafði sent þetta norður var ég allur hressari og segja má að síðan hafi mér stöðugt batnað.

Fáum dögum seinna þurfti að gefa mér blóð og vildi vita hvernig blóð þetta væri. Einn sjúkraliðinn gantaðist með það að þetta væri öruggleg galdrablóð af Ströndum.

Sú fékk þetta daginn eftir.

Öllu hérna fram nú fer
fullum sigri löndum
� gær þær líka gáfu mér
galdrablóð af Ströndum.

Það var ótrúlegur léttir þegar ég losnaði við drenslöngurnar úr brjóstholinu, sem ég hafði lengst af meðan á sjúkrahúsdvölinni stóð.

Fráleitt lengur flyt ég raus 
fullyrt get með sanni.
Við drenið er ég loksins laus
líður eins og frjálsum manni.

Loksins var ég orðinn það góður að ákveðið var að útskrifa mig næsta föstudag

Sagði því við lækna- og hjúkrunarlið eftirfarandi:

Finn ég hér frá öllum il
að mér stöðugt gættuð.
Fyrir þetta þakka vil
þið mitt lífshlaup bættuð.

Ey á hinmni er nú ský
ekkert gleði hemur.
Frjáls ég héðan fer á ný
á föstudaginn kemur.

Góðar kveðjur
Magnús frá Sveinsstöðum