Ungur drengur gengur inn á rakarastofu. Þegar rakarinn sér hann hvíslar hann að viðskiptavininum. „Þetta er heimskasti krakki í heiminum. Sjáðu, ég skal sanna það fyrir þér.“  Rakarinn kallar drenginn til sín og lætur fimm hundruð krónu seðil í aðra höndina og tvo hundraðkalla í hina. „Hvort viltu heldur, fimm hundruð kallinn eða hundraðkallana?“ Strákurinn tekur smápeningana umhugsunarlaust og gengur út af stofunni.

„Hvað sagði ég þér,“ segir rakarinn við viðskiptavininn. „Þetta barn lærir aldrei.“ Stuttu síðar kemur hann auga á drenginn þar sem hann gengur fram hjá stofunni og slafrar í sig ís. Rakarinn stenst ekki mátið, labbar út í hurðina, biður drenginn um að koma, og spyr hann af hverju hann taki alltaf smápeningana þegar seðillinn standi honum til boða.

Strákurinn svarar á meðan hann sleikir ísinn. „Af því að um leið og ég tek seðilinn þá er leiknum lokið.“