Stundum trúir maður ekki einhverju fyrr en maður tekur á því. Það átti við um mig sem er 1. varaformaður atvinnuveganefndar en nefndin hefur verið með til umfjöllunar þingsályktunartillögu um vernd og nýtingu landsvæða ,tillögu verkefnastjórnar 3.áfanga rammaáætlunar um að færa Hvammsvirkjun úr biðflokki í nýtingarflokk.

Um þá tillögu ríkir langt í frá sátt en hún hefur þó farið í gegnum þá faglegu ferla sem lög um Rammaáætlun kveða á um og er nú í umsagnarferli og í meðferð atvinnuveganefndar.

Formaður atvinnuveganefndar hefur ekki farið dult með áhuga sinn á því að kippa með í leiðinni 7 virkjanarkostum en 5 þeirra hafa ekki fengið þá málsmeðferð sem lög mæla fyrir um og 2 kostir voru ekki tilbúnir til ákvarðanartöku hjá verkefnastjórn þar sem faghópar höfðu ekki skilað af sér.

Þegar formaður nefndarinnar var farinn að kalla fyrir nefndina aðila til að fjalla um aðra virkjanarkosti en Hvammsvirkun sem var þar til umfjöllunar þá fór vissulega að renna á mann tvær grímur um að honum væri full alvara með að taka með í leiðinni aðra virkjanarkosti sem ég tel að við höfum ekkert umboð til að gera miðað við málsmeðferðarreglur laga um rammaáætlun.

Hvað gengur mönnum til með slíkum vinnubrögðum sem kalla á að allt rammaáætlunarferlið verður í uppnámi og sú mikla samstaða sem náðist á Alþingi á síðasta kjörtímabili með samþykkt löggjafar um rammaáætlun er hent fyrir róða.

Það er eðlilegt að mönnum greini á um vernd og nýtingu landsvæða en mikilvægt er að virða þá verkferla og leikreglur sem við höfum sett okkur sjálf og okkur er treyst til að vinna eftir.

Núverandi ríkisstjórn hefur ekki farið í grafgötur með áhuga sinn á áframhaldandi uppbyggingu stóriðju í landinu sem kallar á auknar virkjanaframkvæmdir og hefur hún ekki látið náttúruverndarsjónarmið trufla sig mikið hingað til.

Það er umhugsunarvert að í dag fer 80 % raforkuframleiðslu í landinu til stóriðju 15 % til annara fyrirtækja og aðeins 5 % til heimila landsins. Og á Suðurlandi þar sem stærstur hluti raforkuframleiðsu í landinu fer fram fer langstærstur hluti hennar til stórnotenda  utan Suðurlands. Við eigum næga orku fyrir landsmenn til langrar framtíðar í dag og í þeim virkjanarkostum sem nú þegar eru í nýtingarflokki en það er spurning í hvaða starfsemi við viljum að orkan fari.

Það er því ekki skrýtið að íbúar á Suðurlandi spyrji sig hvort nýta megi náttúruauðlindir landshlutans með annað í huga en áframhaldandi uppbyggingu stóriðju.

Ferðaþjónustan hefur verið á mikilli siglingu uppávið undanfarin ár og ferðaþjónustuaðilar óttast að ef gengið er hart fram í virkjanaráformum á kostnað umhverfissjónarmiða muni það koma í bakið á okkur síðar meir og tek ég undir þær áhyggjur.

Við verðum að fara að venja okkur á að hugsa til lengri tíma í einu en ekki aðeins til eins kjörtímabils í senn og að hafa langtímasjónarmið að leiðarljósi en ekki stundar græðgi eins og núverandi stjórnarflokkar eru þekktir fyrir.

Hvernig ætlum við að skila landinu til næstu kynslóðar ? Ætlum við að vera búin að ráðstafa stærstum hluta auðlinda okkar varanlega óafturkræft svo komandi kynslóðir hafi ekkert val ?

Hvað með umhverfisvæna orkugjafa til þess að nýta á skipa og bílaflota landsmanna, hvað með þá staðreynd að nær allir ferðamenn sem koma til landsins koma hingað vegna náttúru landsins, hvað með samfélagsleg áhrif vegna umdeildra virkjanaframkvæmda og nýtingu orkunnar, hvað með hugmyndir um sæstreng til Evrópu og hærra orkuverð til landsmanna í kjölfarið ,hvað með hugmyndir um raflínur yfir Sprengisand sem spilla ósnortnu hálendi landsins ! Allt eru þetta spurningar sem við sem samfélag þurfum að komast að niðurstöðu um og fara eftir þeim leikreglum sem við höfum sett okkur og ástunda fagleg vinnubrögð.

Síðasta útspil formanns atvinnuveganefndar er ekki spor í átt til sáttar né faglegra vinnubragða því miður.

Lilja Rafney Magnúsdóttir  þingmaður VG og 1. varaformaður atvinnuveganefndar.